روابط عاشقانه میتوانند منبع شادی، حمایت و رشد باشند، اما در عین حال، مستعد بروز الگوهای رفتاری ناسالم و مخرب نیز هستند. یکی از این الگوها، خودشیفتگی است که میتواند به طور جدی به کیفیت و سلامت رابطه آسیب بزند. خودشیفتگی به معنای داشتن احساسی اغراقآمیز از اهمیت خود، نیاز مبرم به تحسین و همدلی ناکافی با دیگران است. آشنایی با علائم خودشیفتگی و یادگیری راههای مقابله با آن میتواند به شما در داشتن روابط سالمتر و رضایتبخشتر کمک کند.
روابط عاشقانه ارائه میشود:
![]()
پذیرش مسئولیت اشتباهات:
وقتی اشتباه میکنید، مسئولیت آن را بپذیرید و عذرخواهی کنید. اجتناب از مقایسه:
خود و رابطهتان را با دیگران مقایسه نکنید. هر فرد و هر رابطهای منحصربهفرد است. تمرکز بر نیازهای طرف مقابل:
علاوه بر نیازهای خود، به نیازهای طرف مقابل نیز توجه کنید و سعی کنید آنها را برآورده کنید. داشتن انتظارات واقعبینانه:
از طرف مقابل انتظار نداشته باشید که همیشه مطابق میل شما رفتار کند. احترام به مرزها:
به حریم خصوصی و مرزهای شخصی طرف مقابل احترام بگذارید. حل تعارض به شیوهای سالم:
به جای بحث و جدل، سعی کنید با گفتگو و همدلی مشکلات را حل کنید. جستجوی کمک حرفهای:
اگر در زمینه مدیریت رفتارهای خودشیفتگی مشکل دارید، از یک متخصص روانشناس کمک بگیرید. انتخاب با تمرکز بر خودشناسی، همدلی و ارتباط سالم، میتوانید از بروز مشکلات ناشی از خودشیفتگی در روابط عاشقانهتان جلوگیری کنید و رابطهای سالمتر و رضایتبخشتر داشته باشید.
من یک رابطه داشتم که در آن مدام احساس می کردم طرف مقابل باید همیشه مرا تحسین کند و هر تصمیمی را تایید کند. بعدها فهمیدم این نیاز به تایید مداوم نشانه ای از خودشیفتگی است. وقتی شروع کردم به پذیرفتن نظرهای مخالف و شنیدن حرف های دیگران بدون قضاوت، رابطه ام عمیق تر شد و فضای سالم تری پیدا کرد.
گاهی فکر می کردم رفتارهای طرف مقابل ایراد دارد اما هر بار که سعی کردم جای او بایستم و از زاویه نگاهش به ماجرا نگاه کنم، متوجه شدم خیلی از انتظاراتم غیرمنطقی بوده. یاد گرفتم به جای سرزنش دیگران، اول خودم را بسنجم و ببینم چه تغییراتی لازم است. این کار باعث شد ارتباط بهتری با آدم های زندگی ام داشته باشم.